Walaupun subjek yang menjadi isu boleh diselesaikan akan tetapi tiada siapa yang berani menyelesaikannya.
Mereka yang mempunyai otoritas menyelesaikan rungutan tidak sanggup bertindak kerana takut diberi gelaran adil.
Kerana takut dengan gelaran adil, maka membiarkan keadaan berterusan, agar rungutan berkekalan tanpa berpenghujung.
Mengapa rungutan dibiarkan tanpa berpenghujung, ianya perlu jawapan.
Kemiskinan merujuk pada ketidak mampuan memenuhi keperluan kehidupan. Kerana pengertian kemiskinan relatif, maka berlaku satu keluarga berjawatan awam, bapa dan ibu serta anak-anak, suami-isteri, sebab itu pemandangan satu rumah, boleh ada 4-5 kereta persendirian, sehingga terpaksa letak kereta di tepi jalan.
Tiada isu mereka yang dilantik itu kerana mempunyai kelayakan yang diperlukan, akan tetapi di luar sana ramai juga yang berkelayakan malah daripada keluarga yang tiada seorangpun mempunyai jawatan bergaji di sektor awam.
Keadaan ini lah yang menjadi rungutan sepanjang zaman, dan tidak akan pernah terselesaikan, walaupun kerajaan atau pemimpin kerajaan saling berganti.
Contoh paling dekat, satu agensi kerajaan negeri, bapa Ceo, anak pegawai kanan. Seakan-akan syarikat kerajaan itu milik persendirian.
Demikian juga jawatan-jawatan lain termasuk jawatan politik, berlaku kita-kita saja, satu gambaran, tiada orang lain boleh makan nasi ayam melainkan “kita-kita saja”.
Rungutan hanya tinggal rungutan bagi mereka yang menjadi penyokong. Rugutan hanya satu isyarat agar kerajaan/pemimpin yang disokong berani bertindak adil, seperti mana dilakukan pada mereka yang terkategori miskin tegar, sekurang-kurang seorang daripada KIR dipekerjakan. Jika kaedah ini dapat digunakan, walaupun rugutan tetap ada akan tetapi mereda dan berkurang.
Akan terwujud kah keadilan? sebagai jawapan pada rungutan!!! Jawapannya boleh, bergantung pada iltizam semua pihak terutama mereka yang diberi tanggungjawab mengurus perjawatanan, iaitu Suruhanjaya Perkdimatan Awam Negeri (SPAN).
Di Sabah jika ibu dan bapa tiada jawatan awam, walaupun anak-anak mempunyai kelayakan setinggi mana pun, sukar mendapat peluang berkhidmat dengan kerajaan.
Pengalaman penulis sebagai KIR, tiada seorangpun anak penulis mendapat peluang, walau pun antara anak-anak penulis berkelulusan jurutera dan bidang kewangan, keluaran universiti luar negara (Jepun, Australia, UK) dan dalam negara (USM, UiTM). Jawapan pada diri sendiri, tiada rezeki berkhidmat dalam sektor awam.
Harapan besar penulis, kerajaan hari ini, dapat mengeluarkan satu bentuk SOP, menggunapakai pendekatan penyelesaian KIR yang termasuk dalam insiden miskin tegar, kalau tidak pun menyelesaikan rugutan secara keseluruhan akan tetapi meredakannya. Fikir-Fikirkan.
