PRN-17 SABAH: GRS TERBUKA KERJASAMA DENGAN MANA-MANA PARTI

KERJASAMA antara parti semasa PRN-17 Sabah bukan isu bagi Gabungan Rakyat Sabah (GRS), kerana parti itu terbuka dengan sebarang kerjasama.

Matlamat GRS hanya satu-SABAHFIRST DEMI SAYANGI SABAH. Ertinya mana-mana parti yang bermatlamat sama, maka tiada halangan untuk bekerjasama.

Ketua Menteri Sabah Datuk Seri Haji Hajiji Haji Noor berpendapat semasa PRN-17 tersebut kena diambilkira parti-parti yang menerajui Kerajaan Negeri hari ini, iaitu GRS, PH dan Umno ( bukan kumpulan Datuk Bung Moktar Radin). Makna kata, pada PRN itu nanti, kerjasama berpandukan pada kedudukan kerajaan hari ini.

Antara GRS dan PH kerjasama agak mudah kerana berpandukan pada status quo, iaitu kerusi-kerusi yang disandang masing-masing parti. Akan tetapi kerjasama antara GRS-Umno agar sukar, memandangkan tiada jaminan di pihak Umno untuk mencalonkan semula mereka yang bersama kerajaan hari ini, atas sebab ada yang digantung keahlian, selain itu tiada jaminan Umno tidak meletakan calon dikawasan yang ditandingi GRS, sesuai dengan pendirian parti itu yang ingin menjadi parti dominan.

Kerjasama GRS-Parti Warisan sukar berlaku, kerana pendirian pemimpin Parti Warisan yang juga berkeinginan menjadi parti dominan dan mahu menggantikan GRS sebagai tulang belakang parti kerajaan.

Berpandukan pada pendirian Umno dan Parti Warisan, walaupun GRS bersifat terbuka berdepan dengan PRN tersebut, akan tetapi kerjasama sukar berlaku, kecuali, adanya kompromi di saat-saat akhir, iaitu antara pemimpin utama saling mengalah, iaitu semacam kaedah “penggiliran” Ketua Menteri sepertimana berlaku sebelum ini. Kebarangkalian tersebut boleh saja berlaku, jika semua pemimpin utama menerima SABAHFIRST DEMI SAYANGI SABAH.

Jika kompromi di saat akhir gagal dicapai, pilihan hanya satu, iaitu bertanding secara terbuka dan selepas PRN mana-mana parti yang ada kerusi berbincang untuk kerjasama membentuk kerajaan.

Jika berpandukan pada kenyataan Ketua Menteri Sabah, yang kerap mengulang-ulang “jangan gaduh-gaduh” yang paling mustahak semua pihak mesti besatu hati memajukan dan membangun negeri. Menerusi pandangan tersebut, Ketua Menteri mengajak semua pimpinan untuk tidak saling berbalah termasuk berebut-rebut kerusi, atas sebab agihan kerusi boleh dibuat untuk menjamin kestabilan dan mengwujudkan kekuatan politik Sabah dalam arena politik nasional.

Pun demikian, tidak mudah bagi Umno dan Warisan untuk diajak berkompromi terutama berkaitan agihan kerusi, jika berpandukan pada kedudukan penyandang kerusi, kerana dua parti itu berpandangan, dipihak yang dirugikan.

Di pihak GRS pula jika hanya untuk tujuan membentuk kerajaan, kerjasama dengan PH dan mencalonkan semula wakil rakyat Umno yang bersama kerajaan hari ini menggunakan logo GRS, sudah memadai, kerana kolaborasi tiga serangkai tersebut boleh menang 2/3 daripada 73 kerusi yang dipertandingkan.

Apa yang boleh disimpulkan pada PRN-17 Sabah, Umno dan Warisan kena membuat pendirian, bekerjasama dengan parti-parti yang menerajui kerajaan hari ini, adalah jaminan bahawa dua parti itu bersama-sama dengan kerajaan atau kekal sebagai pembangkang di DUN Sabah.

PRN-17 SABAH: BERTANDING UNTUK MENANG

PENDEKATAN orang politik, bertanding dalam pilihan raya adalah untuk meraikan pesta demokrasi. Tidak semestinya bertanding itu boleh menang.

Apabila ada pemimpin politik berkata, parti yang turut dipimpin perlu bertanding “solo” dalam ertikata meletakan calon pada setiap kerusi, pada hakikatnya hanya hujah politik, bukan berpandu pada kerusi yang dimenangi, akan tetapi meraikan pesta demokrasi. Meraikan pesta demokrasi menang atau kalah adalah adat bertanding.

Dalam bertanding, pemimpin politik juga mengambilkira sokongan, kekuatan kewangan, agar tidak membazir, maka perlu hanya bertanding pada kawasan yang boleh dimenangi.

Parti yang mengambilkira sokongan, kekuatan kewangan apabila meletakan calon pada sesuatu kawasan mempunyai data atau profile pengundi di kawasan-kawasan yang ditandingi.

Berpandukan pada senario politik Sabah hari ini, Gabungan Rakyat Sabah (GRS) mempunyai kekuatan sokongan sekurang-kurangnya 40/73 kerusi, dan jika diimbangi dengan kekuatan kewangan yang membolehkan jentera bergerak secara optimum, maka kerusi-kerusi itu boleh dikira dalam genggaman.

Berasaskan “zoning” Parti Gagasan Rakyat Sabah (Gagasan Rakyat) bahawa 73 kawasan DUN dibahagikan kepada 12 zon, GRS berpotensi menang 100% di Zon 6, 7 dan 8.

Tiga zon tersebut mewakili 21 kerusi iaitu Dun Klias, Kuala Penyu, Lumadan, Sindumin, Kundasang, Karanaan, Paginatan, Tambunan, Bingkor, Liawan, Melalap, Kemabong, Tulid, Sook dan Nabawan.

Pada kedudukan hari ini, hanya Dun Melalap tidak disandang GRS. Makna kata pada PRN-17, 20 kerusi dipertahankan oleh gabungan tersebut, manakala Dun Melalap akan cuba dimenangi untuk menjadikan kemenangan 100 peratus.

Kesimpulan yang dibuat bukan berpandukan pada ramalan akan tetapi berpandukan pada fakta lapangan, kerana telah diprofilekan pengundi berasaskan Pusat Daerah Mengundi (PDM) yang mana yang berstatus PUTIH lebih ramai berbanding berstatus KELABU dan HITAM.

Oleh kerana tiga zon tersebut mewakli 21 kerusi dan jika dimenangi kesemuanya maka hanya memerlukan 16 kerusi daripada 9 Zon lain untuk melengkapi 37/73 jumlah minimum yang diperlukan untuk menubuhkan kerajaan.

Selain isu-isu dan faktor-faktor yang memberi kesan pada kemenangan GRS, di tiga zon tersebut, faktor penguat adalah terdapat pemimpin otai di tiga zon tersebut antaranya Datuk Seri Masidi Manjun, Datuk Seri Dr Jeffery G Kitingan, Datuk Rubin Balang, Datuk Abdul Ghani Yassin dan lain-lain.

PRN-17 bakal diadakan pada suku ke-4 tahun 2025, dan tidak mustahil diadakan pada suku pertama seperti mana PRU-14.

Mengadakan PRN pada suku pertama, dilihat lebih menarik memandangkan rakyat Sabah sedang berpesta Kaamatan, yang sebagai dorongan ramai pengundi akan keluar mengundi, kerana mereka dalam “mode” ceria.

Penulis yakin kepimpinan GRS akan meletakan calon pada kawasan yang benar-benar diyakni untuk dimenangi, tidak terperangkap dengan keadaan menang sorak kampung tergadai. Fikir-Fikirkan.

RUNGUTAN YANG TIDAK BERKESUDAHAN

PENULIS gunakan perkataan “rungutan” kerana isu yang menjadi subjek boleh diselesaikan.

Walaupun subjek yang menjadi isu boleh diselesaikan akan tetapi tiada siapa yang berani menyelesaikannya.

Mereka yang mempunyai otoritas menyelesaikan rungutan tidak sanggup bertindak kerana takut diberi gelaran adil.

Kerana takut dengan gelaran adil, maka membiarkan keadaan berterusan, agar rungutan berkekalan tanpa berpenghujung.

Mengapa rungutan dibiarkan tanpa berpenghujung, ianya perlu jawapan.

Kemiskinan merujuk pada ketidak mampuan memenuhi keperluan kehidupan. Kerana pengertian kemiskinan relatif, maka berlaku satu keluarga berjawatan awam, bapa dan ibu serta anak-anak, suami-isteri, sebab itu pemandangan satu rumah, boleh ada 4-5 kereta persendirian, sehingga terpaksa letak kereta di tepi jalan.

Tiada isu mereka yang dilantik itu kerana mempunyai kelayakan yang diperlukan, akan tetapi di luar sana ramai juga yang berkelayakan malah daripada keluarga yang tiada seorangpun mempunyai jawatan bergaji di sektor awam.

Keadaan ini lah yang menjadi rungutan sepanjang zaman, dan tidak akan pernah terselesaikan, walaupun kerajaan atau pemimpin kerajaan saling berganti.

Contoh paling dekat, satu agensi kerajaan negeri, bapa Ceo, anak pegawai kanan. Seakan-akan syarikat kerajaan itu milik persendirian.

Demikian juga jawatan-jawatan lain termasuk jawatan politik, berlaku kita-kita saja, satu gambaran, tiada orang lain boleh makan nasi ayam melainkan “kita-kita saja”.

Rungutan hanya tinggal rungutan bagi mereka yang menjadi penyokong. Rugutan hanya satu isyarat agar kerajaan/pemimpin yang disokong berani bertindak adil, seperti mana dilakukan pada mereka yang terkategori miskin tegar, sekurang-kurang seorang daripada KIR dipekerjakan. Jika kaedah ini dapat digunakan, walaupun rugutan tetap ada akan tetapi mereda dan berkurang.

Akan terwujud kah keadilan? sebagai jawapan pada rungutan!!! Jawapannya boleh, bergantung pada iltizam semua pihak terutama mereka yang diberi tanggungjawab mengurus perjawatanan, iaitu Suruhanjaya Perkdimatan Awam Negeri (SPAN).

Di Sabah jika ibu dan bapa tiada jawatan awam, walaupun anak-anak mempunyai kelayakan setinggi mana pun, sukar mendapat peluang berkhidmat dengan kerajaan.

Pengalaman penulis sebagai KIR, tiada seorangpun anak penulis mendapat peluang, walau pun antara anak-anak penulis berkelulusan jurutera dan bidang kewangan, keluaran universiti luar negara (Jepun, Australia, UK) dan dalam negara (USM, UiTM). Jawapan pada diri sendiri, tiada rezeki berkhidmat dalam sektor awam.

Harapan besar penulis, kerajaan hari ini, dapat mengeluarkan satu bentuk SOP, menggunapakai pendekatan penyelesaian KIR yang termasuk dalam insiden miskin tegar, kalau tidak pun menyelesaikan rugutan secara keseluruhan akan tetapi meredakannya. Fikir-Fikirkan.